In het hart van de Côte de Beaune regeert de chardonnay druif. Drie wijndorpen dragen namen die iedere liefhebber van een witte Bourgogne bekend in de oren zullen klinken: Puligny-Montrachet, Chassagne-Montrachet en Meursault. Meursault heeft als enige van de drie dorpen geen Grands Crus wijngaarden. Toch eigent het wijndorp zich al jaren de titel Capitale des Grands Vins Blancs Bourgogne toe. In ieder geval heeft Meursault de meeste inwoners, een meestal gezellig centrum en een gemeentehuis dat ooit een kasteel was. De karakteristieke kerktoren van Meursault kun je zelfs ontwaren wanneer je aan de meest noordelijke punt van de Côte Chalonnaise staat.

De wijnliteratuur durft het aan om een onderscheid te maken tussen een Meursault en een Puligny-Montrachet, die andere grote naam binnen de Côte de Beaune. En nee, ik wil Chassagne-Montrachet niet tekort doen. Een goede Meursault is rijk, vol, verleidelijk, wordt door sommige wijnschrijvers zelfs als hedonistisch gekarakteriseerd. Met verder het kenmerkende botertje, een hazelnoot of amandel. Of zoals de Engelse wijnschrijver Patrick Matthews een Meursault omschreef: “This is comfort wine with Burgundian minerality”. In een Puligny-Montrachet herken je vaker een meer rank, zo je wil stalig karakter en hij bezit een meer steenachtige mineraliteit. Onmogelijk en verder niet zinvol om een voorkeur uit te spreken. Wij kunnen alleen maar blij zijn met het onderscheid en de diversiteit tussen én binnen beide AOC’s. En dat op zo’n duizelingwekkend hoog niveau.

Je zou de geschiedenisboeken in moeten duiken om de vraag te beantwoorden waarom Meursault geen Grands Crus wijngaarden heeft. Een belangrijke reden is dat er in Meursault lange tijd vooral rode wijn werd gemaakt (heden ten dage nog rondom het dorpje Blagny). Deze keuze gold overigens voor een groot deel van de Bourgogne. Bedenk dat de Bourgogne wat witte wijn betreft slechts drie Grands Crus kent: Montrachet (en zijn vier ‘satellieten’), Corton-Charlemagne en Chablis (één Grand Cru classificatie met daarbinnen zeven onderscheidende climats). Verder kan ook een beetje de schuld worden gegeven aan het oude classificatiesysteem in de Bourgogne. De 1er Cru wijngaarden van Meursault vielen oorspronkelijk onder de benaming Tête de Cuvée, hetgeen later werd omgezet naar 1er Classe, weer later naar 1er Cru. En in die categorie voelden de wijngaarden van Meursault zich blijkbaar goed thuis.

Verder zijn de wijnbouwers in Meursault niet altijd unaniem geweest welk 1er Cru climat (wijngaard) naar voren te schuiven als kandidaat voor een Grand Cru classificatie. Nog niet zo lang geleden, midden jaren ’90 in de vorige eeuw, stond ‘Les Perrières’ op de nominatielijst. Maar toen was het de bevoegde Franse overheidsinstantie I.N.A.O., die een spaak in het wiel stak door te vrezen voor een ongezonde inflatie van de vraag naar de andere 1ers Crus uit Meursault. Wellicht is de belangrijkste reden dat er nooit één front is gevormd om de promotie tot Grand Cru te bewerkstelligen. Los van al die classificatieperikelen zijn vrijwel alle liefhebbers het erover eens dat een Meursault van de 1ers Crus climats ‘Charmes’, Genevrières’ en ‘Perrierès’ behoort tot de beste witte wijnen uit de Bourgogne.

Met voornoemde drie prestigieuze 1ers Crus voor ogen, denk bij een goed handelshuis aan een prijs tegen de 100 euro en een enkele keer daarboven. Bij de meest gerenommeerde domeinen grijp je, wanneer je de prijzen ziet, eerder naar je hart dan naar je portemonnee. Aan de andere kant van het prijsspectrum weet Bouchard Père et Fils de prijs vriendelijk te houden. Het handelshuis vraagt een dikke dertig euro voor een village Meursault en de 2018 is er weer eentje om innig te omarmen. Want, met een generieke Meursault houd je reeds een uitstekende Bourgogne in de hand. Het kan zelfs voor een euro of 25, maar dan is de prijsbodem wel bereikt. Alhoewel, ik herinner me de charme van de ‘Cuvée Oligocène’ van Domaine Patrick Javillier. Dit was een Bourgogne (inmiddels een plekje verworven binnen de recent gecreëerde classificatie ‘Bourgogne Côte d’Or’) die door wijnschrijvers wordt omschreven als een ‘mini-Meursault’. Tijdens Grands Jours de Bourgogne 2018 was ik oprecht in de waan een goede Meursault te drinken.

Tientallen namen van domeinen stonden er op het lijstje dat ik had samengesteld voor Grands Jours de Bourgogne 2020. Ik denk dat je zeker zult slagen in of rondom Meursault. Twee namen licht ik toe. Denk je dat Château de Meursault met zijn 61 ha wijngaard en big-biz eigenaar een toeristenval is? Nee. Reeds enkele jaren helemaal top met rood, inmiddels ook met wit. Wel aan de prijzige kant. Voor zijn ‘huis-Meursault’ (‘Meursault blanc du Château’) betaal je tegen de 50 euro. Het kasteel biedt gelukkig ook een uitstekende generieke witte Bourgogne aan. Van de domeinen waarmee ik inmiddels heb mogen kennismaken, wijs ik graag naar Jean-Philippe Fichet. Hij en zijn gelijknamige domein staan garant voor een karaktervolle Meursault village met de druiven veelal afkomstig van één climat.