In het hart van de Côte de Beaune regeert de chardonnay druif. Drie wijndorpen dragen namen die iedere liefhebber van een witte Bourgogne als muziek in de oren klinken: Puligny-Montrachet, Chassagne-Montrachet en Meursault. Meursault is als enige van de drie dorpen zonder Grands Crus wijngaarden, maar toch mag het zich al jaren de titel Capitale des Grands Vins Blancs de Bourgogne toe-eigenen. Het dorp heeft bovendien de meeste inwoners, een gezellig centrum en een gemeentehuis dat ooit een kasteel was. De karakteristieke kerktoren van Meursault is zelfs te ontwaren vanaf de meest noordelijke punt van de Côte Chalonnaise.

In de wijnliteratuur wordt vaak een onderscheid gemaakt tussen een Meursault en een Puligny-Montrachet, de andere grote witte naam binnen de Côte de Beaune. En nee, Chassagne-Montrachet wil ik zeker niet tekortdoen. Een goede Meursault is rijk, vol, rond, complex en wat niet meer. Sommige wijnschrijvers omschrijven hem zelfs als hedonistisch. Kenmerkend zijn het roombotertje en tonen van hazelnoot of amandel. Zoals de Engelse wijnschrijver Patrick Matthews het verwoordde: “This is comfort wine with Burgundian minerality.” In een Puligny-Montrachet herken je vaker een rank, soms zelfs stalig karakter en een meer steenachtige mineraliteit. Het is onmogelijk – en eigenlijk ook niet zinvol – om een voorkeur uit te spreken. We kunnen alleen maar blij zijn met het onderscheid en de diversiteit tussen én binnen beide AOC’s, en dat op een duizelingwekkend hoog niveau.

Om te begrijpen waarom Meursault geen Grands Crus wijngaarden heeft, zou je de geschiedenisboeken moeten raadplegen. Een belangrijke reden is dat er in Meursault lange tijd vooral rode wijn werd gemaakt (nog steeds rondom het dorpje Blagny). Dit gold overigens voor een groot deel van de Bourgogne. Bedenk dat de Bourgogne wat witte wijn betreft slechts drie Grands Crus kent: Montrachet (en zijn vier ‘satellieten’), Corton-Charlemagne en Chablis (één Grand Cru met zeven onderscheiden climats). Een andere factor is het oude classificatiesysteem: de 1er Cru wijngaarden van Meursault vielen oorspronkelijk onder de benaming Tête de Cuvée, later 1er Classe en uiteindelijk 1er Cru. In die categorie voelden de wijngaarden zich blijkbaar prima thuis.

Wijnbouwers in Meursault zijn niet altijd unaniem geweest over welk 1er Cru climat als kandidaat voor een Grand Cru classificatie naar voren moest worden geschoven. Nog niet zo lang geleden, midden jaren ’90, stond ‘Les Perrières’ op de nominatielijst. De bevoegde Franse instantie I.N.A.O. stak echter een spaak in het wiel, uit vrees voor een ongezonde inflatie van de vraag naar de andere 1ers Crus uit Meursault. Mogelijk is de belangrijkste reden dat er nooit één front is gevormd om de promotie tot Grand Cru te realiseren. Los van alle classificatieperikelen zijn vrijwel alle liefhebbers het erover eens dat een Meursault van de 1ers Crus Charmes, Genevrières of Perrières tot de beste witte wijnen van de Bourgogne behoort.

Met deze drie prestigieuze 1ers Crus in gedachten, denk bij een goed handelshuis aan een prijs rond de 100 euro, soms hoger. Bij de meest gerenommeerde domeinen grijp je bij het zien van de prijzen eerder naar je hart dan naar je portemonnee. Aan de andere kant van het spectrum houdt Bouchard Père et Fils de prijs vriendelijk: een dikke dertig euro voor een Meursault village, zoals de 2018, die weer een genot is om te drinken. Met een generieke Meursault heb je al een uitstekende Bourgogne in handen; voor circa 25 euro is de prijsbodem bereikt. Alhoewel… ik herinner me nog de charme van de ‘Cuvée Oligocène’ van Domaine Patrick Javillier, een Bourgogne die inmiddels binnen de recent gecreëerde classificatie ‘Bourgogne Côte d’Or’ is opgenomen. Tijdens het proeven van dit kleinood had ik oprecht het gevoel een goede Meursault te proeven.

Voor Grands Jours de Bourgogne 2020 had ik tientallen domeinen op mijn lijst staan. Je zult zeker slagen in of rondom Meursault. Twee voorbeelden wil ik uitlichten. Denk je dat Château de Meursault, met zijn 61 ha wijngaard en big-business eigenaar, een toeristenval is? Nee. Het produceert al enkele jaren topwijnen met rood en inmiddels ook met wit, wel aan de prijzige kant. Voor zijn ‘huis-Meursault’ betaal je rond de 50 euro, maar het kasteel biedt gelukkig ook een uitstekende generieke witte Bourgogne aan. Van de domeinen waarmee ik heb kennisgemaakt, wijs ik graag Jean-Philippe Fichet aan. Hij en zijn gelijknamige domein staan garant voor karaktervolle Meursault villages, vaak afkomstig van één climat.