Het afgelopen jaar verschenen in het Nederlandse taalgebied drie boeken over Bourgogne. Te beginnen met het alom gelauwerde en in grote aantallen verkochte De Bourgondiërs van Bart van Loo. Rond de zomer lag Bourgogne, wijn en weelde van Marion van Amelrooij in de boekhandel. Daarnaast verscheen De Bourgogne. Meer dan wijn & het goede leven van Lenette Schuijt. Over het lijvige en indrukwekkende werk van Bart van Loo houd ik het kort, omdat wijn daar geen grote rol speelt. Dat wil niet zeggen dat de klievende zwaarden, het rondspattende bloed en de knarsetandende hertogen mij niet tot in de late uurtjes wisten te fascineren.

Bourgogne, wijn en weelde van Marion van Amelrooij verscheen in de serie PassePartout Reisgidsen. Het is prijzenswaardig dat de schrijfster in de inleiding vermeldt dat zij in haar boek een aantal keuzes heeft moeten maken. Ik mis echter de onderbouwing van deze keuzes. Waarom ligt in het hoofdstuk over wijn de focus uitsluitend op het district Beaune? Daarbij begint het wijnhoofdstuk met de zin: “Bij Beaune denk ik aan het Hôtel-Dieu.” Naarstig op zoek naar een toch al gerantsoeneerde hoeveelheid wijn lopen wij rond in de gangen van de voormalige Hospices, waar werkelijk geen druppel wijn te vinden is.

Lenette Schuijt opent De Bourgogne. Meer dan wijn & het goede leven met de korte zin: “Dit is geen reisgids.” Toch stapte zij in een auto om van noord naar zuid vier wijndistricten te doorkruisen (beide schrijfsters hebben weinig op met Chablis, de Auxerrois, laat staan de Châtillonnais). Na een veelbelovende start in de Côte de Nuits blijkt zij geen idee te hebben waar de grens met de Côte de Beaune precies ligt, getuige de streep die zij ruim zeven kilometer zuidelijker bij de stad Beaune trekt. De wijndorpen Aloxe-Corton en Pernand-Vergelesses worden voor het gemak onder het kopje ‘Côte de Nuits’ geschaard *). Ter verduidelijking: de Côte de Beaune begint bij de AOC Ladoix en omvat ook de AOC’s Aloxe-Corton en Pernand-Vergelesses.

Wanneer wijn uit de Bourgogne het onderwerp is, grossieren beide schrijfsters in wat ik gemakshalve ‘onjuistheden’ noem. Ook mijn geliefde Côte Chalonnaise blijft niet gespaard. Wanneer van Amelrooij de Voie Verte (een fietsroute) door de Côte Chalonnaise volgt, neemt zij in één alinea maar liefst vijf keer een verkeerde afslag. Zelfs letterlijk, want de Voie Verte loopt niet door Rully en ook niet door Mercurey. Volgens Schuijt is in de plaats Bouzeron alleen de aligoté-druif aangeplant, terwijl zelfs binnen het climat ‘La Fortune’ de aligoté, chardonnay, pinot noir en gamay zijn te vinden.

Verder zijn er de persoonlijke opvattingen van de schrijfsters over Bourgondische wijn die de wenkbrauwen doen fronsen. Wanneer van Amelrooij schrijft dat de gamay-druif wijn produceert “voor onervaren, beginnende proevers”, gaat zij te ver—zowel richting wijntoeristen als producenten. Ik denk hierbij aan de vele domeinen en coöperaties in de Mâconnais die met zorg en aandacht van de gamay-druif heerlijke rode of rosé-Mâcon maken. Ook de aligoté-druif verdient wat vriendelijker woorden.

In Bourgogne wonen en er een boek over schrijven vergt enthousiasme en volharding. Helaas leidt dit soms tot blinde vlekken en ontbreekt de nodige zelfkritiek. Beide schrijfsters hebben bovendien een neiging zichzelf centraal te stellen. Zo vertelt Schuijt over een feestje bij de buren. Iemand had een goede Bourgogne meegenomen. Er werd met een smartphone een scan van het etiket gemaakt, en later kocht Schuijt die wijn bij een cave in Mellecey (een wijndorp in de Côte Chalonnaise). Niet voor het eerst verzwijgt Schuijt de naam van zowel de Bourgogne als van de cave. Hoe leuk de notie van een gezellig feestje en een dagje wijn kopen ook klinkt, zonder verdere duiding wordt het verhaal gezapig en draagt het in ieder geval niet bij aan een beter begrip van Bourgogne, zoals de inleiding toch echt als doel stelt.

*) Tot op de bodem (2007) van Nicolaas Klei, met hierin precies dezelfde fout, is hoogstwaarschijnlijk als bron gebruikt.