“I’m not drinking any #@%!$ Merlot!” (Miles)

Sideways (2004) is één van de bekendste films waarin wijn de hoofdrol speelt. Het script, gebaseerd op het gelijknamige boek van de auteur Rex Pickett, werd met een Oscar beloond. Wij maken kennis met Miles en Jack, twee mannen van middelbare leeftijd op wijntour in Santa Barbara’s Wine Country. Tijdens deze reis stoten ze op hun persoonlijke beperkingen. Soms op een komische, soms op een tragische wijze. Aan het einde van de film komt alles weer goed. Daar lijkt het althans op.

Intussen hebben Miles en Jack de nodige wijnen geproefd en gedronken. Eén druif springt er in positieve zin uit: de pinot noir, die volgens sommige recensies de hoofdrol speelt in de film. Er was na het uitbrengen van de film een groeiende vraag naar Pinot Noir. De vraag naar Merlot, wijn die in de film letterlijk wordt vervloekt, stagneerde en liep vervolgens terug (echter niet op een dramatische wijze zoals goedkope Merlot soms smaakt). Medewerkers van de Sonoma State University onderbouwden het vermeende ‘Sideways-effect’ in 2009 middels een gedegen wetenschappelijk onderzoek.

In Sideways wordt enkele malen een link gelegd tussen de pinot noir druif en haar geboortegrond Bourgogne: in de restaurantscene wordt een Pommard geserveerd. Miles refereert hieraan tijdens het telefoongesprek met zijn ex-vrouw Victoria (“[…] that old Côte de Beaune.”). Stephanie, een van de twee vrouwelijke hoofdrolspeelsters, blijkt zowaar in het bezit te zijn van een ‘Richebourg’. Verder tijdens een boekpresentatie over de geschiedenis van de pinot noir druif. Misschien dat de wijnglazen voor Pinot Noir van Riedel ook een vermelding verdienen. Ze worden in het script geduid als ‘Burgundy glasses‘. Filmbuffs letten ook op de kleur van een rode Bourgogne. De achtergrond tijdens het eerder vermelde telefoongesprek kleurt bourgognerood. Miles is dan behoorlijk aangeschoten. Tijdens een tweede telefoongesprek is Miles een stuk helderder van geest en de corresponderende achtergrond kleurt wit.

Na het zien van de film ging ik op zoek naar het boek Sideways (2004). Ik vond een tweedehands exemplaar bij Shakespeare & Co, die mooie boekwinkel aan Broadway in New York (nu: 939 Lexington Ave). De aankoop van het boek werd die avond gevierd met een heerlijke Pinot Noir uit de staat New York. Ik vermeld deze allerleukste herinnering, omdat ik aan het vrij saaie boek niet al te veel woorden wil vuilmaken. De pinot noir druif speelt een meer bescheiden rol. Wanneer de twee vrienden met hun wijntour beginnen, krijgt Miles van Jack een Château Latour uit 1982 als cadeau overhandigd. In de film daarentegen grijpt Jack naar één van de flessen op de achterbank die Miles heeft meegenomen en ontkurkt hij vervolgens de bubbelende Opus One (100% pinot noir).

Onverwacht werd het soundtrackalbum van Sideways (2004) een groot succes en kreeg het een nominatie voor een Golden Globe Award. Rolfe Kent componeerde de filmmuziek en maakte vervolgens met zijn 15 musici by popular demand een Sideways-tour in de Verenigde Staten. Kent leverde op verzoek van de regisseur van de film (Alexander Payne) 15 jazzy instrumentale nummers in de stijl van Italiaanse komedies uit eind jaren ’50, begin jaren ’60. De productie is origineel en de arrangementen, met onder meer een ouderwetse hammondorgel en een Franse accordeon, zijn verfrissend en opbeurend. Mocht je de indruk hebben dat er hier en daar leentjebuur wordt gespeeld, dat gevoel is terecht: een vleugje ‘A Taste of Honey’ (‘I’m Not Drinking Any #@%!$ Merlot!’) en als toetje Bill Evans (‘Miles and Maya’).

Met titels zoals ‘Drive!’ en ‘Wine Safari’ kan ik mij geen betere muziek voor de geest halen om een wijntour naar of door de Bourgogne mee te begeleiden. Luister reeds thuis naar de muziek van Sideways en je geraakt bij de eerste klanken reeds in vakantiestemming. Dat kan vanaf begin van dit jaar gelukkig weer via Spotify.