Twee jaar geleden las ik in de Franse media dat in de wijngaarden van de Côte de Beaune een speelfilm werd opgenomen. De film zou de opvolger worden van Premiers Crus (2015), een film die zich rondom het wijndorp Aloxe-Corton afspeelt. Van Premiers Crus werd door de vooraanstaande Franse pers pulp gemaakt: “Ridicule“, “aberrant” (absurd) en “juste une pub pour la Bourgogne.” De film Premiers Crus zag in Nederland nooit het daglicht.

De nieuwe film met de titel Ce qui nous lie (‘Wat ons bindt’) werd voor de buitenlandse markt herdoopt tot Retour en Bourgogne (2017). Deze rolprent van de regisseur Cédric Klapisch, aan het einde van de film te zien als druivenplukker, werd afgelopen zomer wél in de Nederlandse bioscopen vertoond. Een recensie in de VPRO-gids resulteerde in drie uit vijf sterren: “Een geraffineerde feelgoodfilm over familie en wortels”. De NRC bracht het ook op om deze “Franse Heimatfilm” te belonen met drie uit vijf. De Volkskrant hield het bij twee uit vijf: “Op den duur ondraaglijk gezapig.”

Premiers Crus en Retour en Bourgogne vertonen de nodige gelijkenissen: een vertroebelde verhouding tussen vader en zoon; zoon loopt weg; domein aan de rand van de afgrond; oppassen voor de boze buurman die het domein wil overnemen; de verloren zoon keert terug; handen uit de mouwen en broekspijpen opgerold voor een klassieke pilotage (met de voeten in de druiven treden). In Retour en Bourgogne heeft de hoofdrolspeler nog een broer en een zus. Vanzelfsprekend verdienen de lange benen van de Franse actrice Ana Girardot (de zus Juliet) een full-shot, voordat ze verdwijnen in het vat ‘Les Rugiens’ (een Pommard 1er Cru).

De vraag luidt of ik enig enthousiasme voor de film zou kunnen opbrengen wanneer op de achtergrond lavendel in de Provence zou worden geoogst. Retour en Bourgogne is een goede, vakkundig gemaakte, maar verder geen uitgesproken denderende film. Daarvoor schuurt hij net te vaak langs clichématige en sentimentele genreconventies. De buurman sproeit pesticiden over zijn wijnranken. Natuurlijk doen onze helden het helemaal bio. Sommige herinneringen worden in slow motion vertoond. Daar word ik sowieso onrustig van. Dat werd ik ook van de vele ruzies tussen zus en broers, verknipt tot bij tijd en wijle gekunstelde jump cuts.

Daarentegen zijn de kleurrijke plaatjes van de wijngaarden in de Côte de Beaune een genot voor het oog. Het productieteam heeft de allermooiste spots gevonden en deze worden overvloedig in beeld gebracht. Wanneer de film een reclamespot voor de Bourgogne zou zijn, is hij daar met vlag en wimpel voor geslaagd. Verder is de originele filmmuziek bij vlagen aangenaam opgewekt, zeker tijdens de scènes van de Paulée, het feest na de wijnoogst, waarbij heel wat Bourgognes worden ontkurkt. Wanneer je ooit je hart in de Bourgogne hebt verloren, zul je de film heus wel uitzitten.

Trek bij de film, die een grijze kerstmiddag kleur geeft, een passende wijn open. De scènes spelen zich onder meer af rondom Meursault, Pommard en binnen de muren van Domaine des Ducs de Magenta in Chassagne-Montrachet. Mochten de hoofdrolspelers je op de zenuwen werken, rest je niets anders dan Juliette (Ana Girardot) een stevige hak te zetten door tijdens de film een Bourgogne Aligoté te drinken. Het zal haar leren zo laatdunkend over deze mooie druif te spreken.

Promotiefoto Ce Qui Nous Lie/Retour en Bourgogne: © Music Box Films