Vanochtend zeer vroeg – en ook nog eens op Quatorze Juillet – werd op NPO 2 aflevering 5 van seizoen 6 van de serie Gort over de Grens uitgezonden, getiteld “Bourgogne: de duurste wijnen ter wereld”. Inmiddels alweer de zoveelste herhaling van een programma dat ruim drie jaar oud is. Daar trekken wij ons als Ilja Gort – en/of Bourgogne-fans – echter niets van aan. Een eerdere herhaling, afgelopen vrijdag, belandde nog net in de Kijkcijfer Top 25, met in totaal meer dan een half miljoen kijkers.

In deze komkommertijd jast de omroep AVROTROS nog snel even de meest recente seizoenen van ‘Gort over de Grens’ erdoorheen. Naar verluidt zal Ilja Gort voor de publieke omroep geen nieuwe uitzendingen meer maken. Als achterliggende redenen worden bezuinigingen en nieuwe prioritering aangehaald. Gort vermoedt echter een halt toe te roepen aan het promoten van wijn (lees: alcohol) bij de publieke omroep. Nu moet ik wel zeggen dat door de montages in de programma’s ik vaker de indruk krijg dat Gort met een slokje op weer achter het stuur kruipt. Deze laatste veronderstelling in het midden gelaten: ik zal het zeer betreuren wanneer Ilja Gort met zijn programma’s van de buis verdwijnt.

In de tijd dat ik naar ‘Wijn aan Gort’ of ‘Gort à la Carte’ keek, schepte ik er een heimelijk genoegen in om de flagrante onjuistheden die Ilja Gort debiteerde te turven. Verder waren er tijdens ‘Gorts Wijnkwartier’ die prangende, maar geheel gefingeerde vragen van kijkers over wijn. Het was één grote klucht. Vanaf ‘Gorts Wijnkwartier’ liet ik de wijsheden van Gort dan ook los en liet ik de achterliggende beleving toe. Want dat waren de uitzendingen van Ilja Gort: een romantische, welhaast paradijselijke ervaring van Frankrijk. Hierin herkende ik de meester. Daar hoorde uiteraard een glas wijn bij en het liefst van Gort zelf. Maar ik was om en werd een grote fan van Ilja Gort.

Het is geen geheim dat Ilja Gort een grote fan is van de Bourgogne. Helaas hebben wij wel weer te maken met iemand die denkt dat het noorden van de Bourgogne zich beperkt tot Chablis en dat met de Côte de Beaune de zuidgrens van deze wijnregio is bereikt. Schetst mijn verbazing dat Gort zich tijdens een aflevering ‘Gort à la Carte’ (seizoen 2, aflevering 6: “Kip“) liet filmen bij het lavoir van Givry (startpunt van een aantal mooie rondwandelingen) en dat hij enkele tellen later met zijn Citroën Méhari onder de plaatselijke Porte de l’horloge doorreed. Maar met de Côte Chalonnaise had het niets te maken. Voor het begeleiden van een kipgerecht met een passende witte Bourgogne dook hij later de uitzending de kelder van Maison Joseph Drouhin te Beaune in.

Ook de recente aflevering over Bourgogne diende af en toe met een korreltje zout te worden genomen. Maar als Ilja Gort over de zondagsmarkt in Chablis loopt, neem ik mij voor om bij een volgend bezoek aan Bourgogne weer in zijn voetsporen te treden. De markten in Dijon en Beaune zijn groter, maar wat bourgondische authenticiteit betreft, tipt geen enkele aan die van Chablis. Het duurde overigens niet lang voordat Gort zich weer verhaspelde met in dit geval de begrippen climat en lieu-dit. Is ook geen gemakkelijke materie. Nu ik toch mijn vinger heb opgeheven: hij reed rond de 20 minuten niet Vosne-Romanée binnen, zoals een begeleidend kader aangaf, maar Chambolle-Musigny. Maar ach, die beelden van Bourgogne. Ilja Gort zei het treffend: “Het doet pijn aan je ogen en pijn aan je ziel.”

Ilja Gort deed om welke reden dan ook zijn best om een etiket van een fles wijn verborgen te houden. Ik maakte er op mijn beurt een sport van om te achterhalen welke Bourgognes hij bijvoorbeeld uit zijn zogenaamde ‘schatkamertje’ in zijn kasteel haalde. Dat schatkamertje viel trouwens reuze mee. Ik zag vaker een Chablis van de lokale coöperatie en Bourgognes van het reeds vermelde Maison Joseph Drouhin. De grote verrassing was een rode Bourgogne van Vignerons de la Colline Éternelle onder de rook van Vézelay. Dit kleinood is verkrijgbaar bij een coöperatie die vooral in wit is gespecialiseerd. Verder werd menigmaal uitgepuzzeld welke achtergrondmuziek er weerklonk. Die was soms zo mooi dat ik dezelfde avond het gehele oeuvre van een artiest had gedownload.

Dat brengt ons bij de laatste toost. Blijkbaar was het Ilja Gort gelukt om een tafel en stoel binnen de wijngaard ‘Clos Napoléon’ in Fixin te krijgen geplaatst. Een medewerker van het restaurant Au Clos Napoléon, dat tegenover deze wijngaard ligt, was welwillend om hem een bord escargots à la bourguignonne te serveren. De begeleidende Bourgogne: een (witte) Fixin van Domaine du Vieux College uit het aangrenzende Marsannay-la-Côte. Een top keuze: Marsannay, Fixin en Gevrey, 100% bio en betaalbaar. Wat rest is dat diepe verlangen om opnieuw in de voetsporen van Ilja Gort te treden. Ik zie mijzelf weer op dat vertrouwd terras in Marsannay-la-Côte zitten. Knap gedaan, Ilja. Alvast santé!